پروانه کوچک به معشوقش قول داده بود که پاک ترین عطرها را برایش به ارمغان بیاورد.  صبح زود باز سیلی از نسیم به سمت دره ای دلفریب پرواز کرده ، دره از رقص گلهای رنگارنگ موج می زد مثل میدان ورزشی ازدختران در شبهای جشن ، پروانه کوچک،‌زمزمه کنان پیش میرفت و دلش از شوق تاپ تاپ می کرد. وقتی به دره نزدیکتر شد ،‌دید همه گلها کاغذی هستند. پروانه کوچک از غصه روی سنگی نشست و زد زیرگریه، موقعیکه بادستمال اشک خود را پاک می کرد چشمش به بلبل کوچولوئی افتاد که داشت گلها را بو می کرد . پروانه کوچک درحالیکه بغض گلویش را گرفته بود داد زد آهای بلبله، این گلها که طبیعی نیستند. برای چه داری آنها را بومی کنی؟ بلبل کوچولو روی زمین نشست و جوابی نداد . برای اینکه کوکش تمام شده بود .

عاشقی محنت بسیار کشید       تا لب دجله به معشوق رسید
نشده از گل رویش سیراب       که فلک دسته گلی داد به او
نازنین چشم به شط دوخته بود       فارغ از عاشق دلسوخته بود
دید در روی شط آید به شتاب       نو گلی چو گل رویش شاداب
گفت به به چه گل زیباییست       لایق دست چو من رعناییست
حیف از این گل که برد آب او را       کند از منظره نایاب او را
زین سخن عاشق معشوقه پرست      جست در آب چو ماهی از شست
خواست که آزاد کند از بندش       نام گل برد و در آب افکندش
گفت رو تا که ز هجرم به رهی       نام بی مهری بر من ننهی
مورد نیکی خاص ات کردم       از غم خویش خلاصت کردم
باری آن عاشق بیچاره چو بط       دل به دریا زد و افتاد به شط
دید آبی است فراوان و درست       به نشاط آمد و دست از جان جست
دست و پایی زد و گل را به ربود       سوی دلدارش پرتاب نمود
گفت کای آفت جان سنبل تو       ما که رفتیم بگیر این گل تو
جز برای دل من بوش مکن       عاشق خویش فراموش مکن
بکنش زیب سر ای دلبر من       یاد آبی که گذشت از سر من

 و ساعت ها به اون خیره می شی  تا اینکه بالاخره بنویسی ...

مهم نیست کی شروع می کنی به نوشتن ، مهم اینه که بنویسی . . .

 چقدر خوشبختن آدمایی که پر میکنن صفحات زندگی شون رو با کلمات .....

تولد یادت نره

در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع

شب نشین کوی سربازان و رندانم چو شمع

روز و شب خواهم نمی آید به چشم غم پرست

بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع

تولد تولد تولدت مبارک